Høken in ’t literaire café
Hij had graag de erkenning van een wat intellectueler publiek gehad. VPRO-publiek, om precies te zijn. A là Van Kooten en De Bie. Ik luister naar het gemijmer van zanger Bennie Jolink van de Achterhoekse band Normaal in een radio-interview.
Ik veer op. Hoezo? Ik ken de band van Vrouw Haverkamp. Mama woar is mien pils. Op intellectuele, vlijmscherpe en verfijnde teksten, heb ik ze niet kunnen betrappen. Doe maar normaal. En dat sprak aan. Met bier door de aderen en gierende gitaren de randstedelijke kapsones van je afschreeuwen. De gewone boer op een voetstuk. Høken doe je niet in een literair café, dat doe je met je klompen in de klei.
Geweldig goed gelukt, als je het hebt over het bepalen van je doelgroep.
Doe als Normaal, zou ik zeggen. Kies zo’n onvervalste niche. Je trekt de juiste klanten aan, als je je consistent alleen richt tot je doelgroep.
Moeilijk, moeilijk, zo’n doelgroep bepalen
Als ghostblogger blog ik voor ondernemers en is het een van mijn eerste vragen: voor wie gaan we eigenlijk schrijven? Wie wil je dat alles uit handen laat vallen, om jouw blog te lezen?
Een moeilijke vraag. Want: kiezen is verliezen. En als je je zo specifiek op de ene groep richt, laat je die andere mogelijke klanten schieten. Klanten, waar je ook een lekkere boterham aan verdient.
En de schoorsteen moet roken, nietwaar?
En daarom kiezen we liever niet. Gaan we in zee met de starter die lachend vertelt weinig budget te hebben. Sta je als fotograaf van grootstedelijke architectuur, toch schoolfoto’s in Babyloniënbroek te maken. Dat is natuurlijk prima, als je nog onderweg bent naar je ideale klantenkring.
Maar je kunt beter al je PR richten op je droomklant. Kies! Schrijf blogs die hem of haar aanspreken, deel interessante kennis voor die doelgroep. Verbind je naam aan de expertise waar jij zo goed in bent. Langzaam scheidt het kaf zich van het koren.
Doe je dat niet, dan blijf je hangen in werk waar je geen nee tegen durft te zeggen. Het geeft geen energie. Reken het je klant niet aan. Die heeft geen idee. Hij vindt je goed. Sterker nog, hij is fan en komt zelfs weer bij je terug.
Jij past beter bij beter bij beter bij mij
Bij Doe Maar liep dat uit de hand. Hysterische fans en flauwvallende meiden, dat was niet de doelgroep. Maar ze wisten het tij niet te keren. Ze bleven in hetzelfde genre hangen.
Voor Henny Vrienten was de maat vol, toen hij een 8-jarige nietsvermoedend ‘Je loopt je lul achterna’ hoorde meebrullen. Dan maar stoppen, want de naam Doe Maar zou voor altijd verbonden blijven aan bakvissen.
Strawberry fields forever
De Beatles pakten het anders aan. Ook zij zaten eind jaren ’60 in een identiteitscrisis, toen ze het geijkte boy meets girl tekstwerk los wilden laten en af wilden van het fab four imago.
Ze namen een lange pauze en maakten schoon schip. Met het conceptalbum Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band sloegen ze een totaal nieuwe weg in. Een volledig ander, mystieker geluid en imago. Kunstzinnig, hoogdravend. Een zeer bewuste keuze. Het publiek schrok. Wat is dit? Maar de tijd leerde: het was een meesterzet.
Zøren
Om nog even op Bennie terug te komen. Hij moet niet zøren. Dat doet ook geen recht aan alle trouwe, misschien wat minder intellectuele fans. Want Normaal vroeg jarenlang letterlijk om hen. En kreeg ze. Om ook de erkenning van intellectuelen te krijgen, had hij zijn kunstzinnige kant zélf meer voor het voetlicht moeten brengen.
En dat geldt voor ons allemaal.