Zoefff…dit was uw leven!
Ik hoor het hem nog zeggen, mijn vader. Net 68 jaar mocht hij worden. En dat speet hem enorm. En ons des te meer. Een dikke streep door de rekening.
Zoefff…
Een mensenleven is als een hogesnelheidstrein. Voor je het weet is hij voorbij.
Mijn vader maakte zich geen illusies over hoe zoiets gaat.
Ach, ze noemen je naam nog een keer of twee. En alles gaat gewoon door.
– Nee joh! Wat denk je nou? Echt niet!
Maar hij had gelijk. Op verjaardagen kakelen ooms, tantes en kennissen vooral over gehoorapparaten, de kleinkinderen, elektrische fietsen, de caravan.
Maar niet over hem.
Is dat erg? Nee. Het leven gaat door. Zelfs voor de inner circle, waartoe ik behoor als dochter. Wie had dat gedacht.
Nu hij er niet meer is, zit ik samen met mijn zus op de grond in ordners te bladeren.
Keurig gerubriceerd. Een inkijkje in zijn lokale voorzitterschap als rechtgeaarde CDA’er. Brieven, notulen, een foto waar hij in weer en wind een aanplakbiljet opplakt in de tachtiger jaren.
Bijzondere briefwisselingen met een vriend. Bewust eloquent. We lachen.
Hij was het soort man dat niets had met komt-een-vrouw-bij-de-dokter-grappen.
Maar goede satire en wat zelfspot, daar kon hij smakelijk om lachen.
We bladeren verder. Als ware consultant zien we de belangeloze adviezen die hij gaf voorbijkomen. Aan neven, nichten, vrienden, kennissen. Over woningen, taxaties of juridische vastgoed kwesties. Zijn ding. Met daarachter de bedankbrieven.
Beste ome Wim.
En ik herken waar zoveel brieven en kaarten over gingen toen hij zeven jaar geleden overleed. Zijn integere, wijze en aimabele persoonlijkheid.
En nee. Zijn naam wordt niet zo vaak meer genoemd. Maar zijn tijd van leven betekende veel voor velen. Zoveel weet ik zeker. En is dat niet waar het om gaat?
De oprechte aandacht die je geeft aan de ander op het moment dat je er bent?
Ik kom hem zelf nog weleens tegen. Op de meest alledaagse momenten.
Bij domme acties hoor ik dan een hardgrondig Knijn! zoals alleen hij dat riep. Haal ik mijn handen open aan een onmogelijke verpakking, dan denk ik aan wat hij altijd zei: Wie dit bedacht heeft moeten ze opsluiten.
Klinkt iets als te mooi om waar te zijn? Dan is het ook zo, hè? waarschuwde hij altijd.
En weet ik het even niet meer? Kind, de kansen liggen op straat!
Vandaag is het 9 maart. Zijn verjaardag. Geen kakelende ooms en tantes meer op deze dag, want er valt niets te vieren.
Of wacht. Jawel. Ik vier dat ik 42 jaar die bijzondere vader mocht hebben. Mijn ijkpunt, mijn adviseur en bovenal mijn onvergetelijke vader. Wim.