Het corona-diploma en ander luxe leed

We waren allemaal geslaagd en ladderzat, zong Harrie Jekkers. Hij had daarna wat afgezopen, maar proefde nooit meer die geslaagde smaak van die allereerste keer.

De examenhelden van nu missen die romantiek. Die rekenen zelf uit of ze het beruchte corona-diploma krijgen. Of niet. Deed mijn zoon voorheen niet moeilijk over een mazzeltje hier en fake prestaties daar, nu mist hij de finale test. De zes jaren middelbare school eindigen te plotseling.

De teleurstellingen vallen in de categorie luxe leed: geen gala, geen uitreiking, geen examenreis, maar een Transavia tegoedbon voor een later moment.

Maar zo mooi wordt het natuurlijk nooit meer.

Dit is het examenjaar van nee, ja, toch niet. Van ho wacht, wel, maar dan anders. Van onderwijs op afstand. Van te laat komen in de chat en de wifi die hapert. Van online op de gang staan en propjes schieten tegen een beeldscherm. Het jaar van de leraar die te zwaar in de microfoon ademt, met de onderkin vol in beeld. Van de lerares die driftig typt terwijl ze kan praten. Van de schoolleider die  ongemakkelijk een vlog probeert.

Het jaar van de
joggingbroek

Het jaar van de facepalms en de eyerolls als een docente met hartjeszonnebril opduikt. Van de snapchats over de nerd die alles beter weet. Van die stille, die online wel durft. Het jaar van de joggingbroek. Van hotdogs om 15.00 uur. Van douchen om 2.00 uur. Het jaar van Friends afleveringen nabouwen en Tik Tok.

Maar het ergste van het luxe leed van de examenhelden, is het sociaal gemis. School, daar gaat mijn zoon niet heen voor de lessen. Leren doet hij in zijn eigen tijd. Hij komt er voor zijn vrienden. Dumpertfilmpjes kijken, praten over de meiden, chill-avonden plannen en samen langs de Mac. Les van de vakidioot die zo lyrisch scheikundeformules uitlegt. Mooier kan ik het niet maken. Maar dát is wat er nu ontbreekt.

En daar kan geen onlinemiddel tegenop, wie had dat gedacht van onze generatie Z? Het bier schuimt minder achter Microsoft Teams. Ad rem reacties lopen vertraging op, veelbetekenende blikken worden niet gezien. Zo mooi als toen wordt het nooit meer. Maar hopelijk wordt het straks mooier. En smaakt alles alleen nog maar naar meer.