Waarom een BNI Conferentie best een goed idee is
…al verliet ik de zaal voortijdig.
Zo’n netwerk conferentie bezoeken. Daar kan ik lang over twijfelen. Ik vraag medelid Jeannette wie er zoal gaan en hoop op een geruststellend aantal lotgenoten. Het blijken er 7. Maar Jeannette sluit af met een waarheid als een koe: je leert daar mensen kennen! Dat is juist de grap!
Tuurlijk. Dus ik ga. Hup, uit die comfortzone.
Ik arriveer tegen tienen in de zaal. ACDC klinkt schel uit de speakers.
THUNDER!
I was caught
In the middle of a railroad track
I looked around
And I knew there was no turning back
Precies.
Het duo Andreas Floor en Jan De Wachter kondigt na het welkomstwoord de eerste spreker aan, die ons het verlossende antwoord gaat geven op de vraag:
Waarom doe je wat je doet?
Aqil Radjab, nationaal directeur van BNI Nederland en Vlaanderen vertelt zijn aangrijpende levensverhaal. Een leven van pieken en diepe dalen. Van een veilig thuis naar een achterbuurt in Stadskanaal. Van dikke winsten naar een faillissement en schuldsanering. Van een lefgozer naar een bang vogeltje, dat de telefoon niet meer op durft te nemen.
En je denkt: hoe komt hij hieruit? Vertel!
Babysokjes
Aqil vertelt over het moment van de waarheid: diep in de malaise stuit hij op een dag op de babysokjes van zijn zoon. Plotseling krijgt hij een inzicht: zijn gezin, dáár moet hij het voor doen. Hij bemachtigt weer een baantje en gaandeweg krabbelt Aqil overeind. Geen smoesjes meer, geen ontkenningen of uitvluchten: hij zal vechten. En met succes. Aqil weet uiteindelijk de florerende Payroll Company op te zetten.
Hij leert ons zijn lessen: doe waar je goed in bent, besteed uit wat je niet kunt. En bovenal: houd koers, stuur bij en stop met de smoezen waarom je iets niet zou doen.
De Payroll Company verkocht hij in 2013. Zijn ervaringen beschreef hij in zijn boek: De Slechtste Ondernemer Ooit. Van schrik laat ik het gratis boek na afloop onder mijn stoel liggen.
Kies je eigen weg
Nog bijkomend van Aqils wervelwind, staat mijnheer Anton Philips beheerst achter de katheder. Hoewel het voor de hand ligt dat deze inmiddels 84-jarige telg uit de befaamde Philips familie in de voetsporen van zijn voorouders zou treden, koos hij uiteindelijk zijn eigen weg. En dat blijkt de rode draad van zijn verhaal. Intrinsiek gemotiveerd werken en leven.
“Want als je gelukkig wilt zijn, moet je dingen doen waar je gelukkig van wordt”
Bruto nationaal geluk
Zelf zocht Anton lang naar zijn bestemming. Zo kiest hij als jonge jongen voor vrijwilligerswerk bij de Morele Herbewapening. Een beweging die een tegengeluid biedt aan de militaire herbewapening, met in die tijd de nadruk op verzoening en wederopbouw van Europa.
Als Philips nazaat komt hij later in de zakelijke, harde managementcultuur van Philips terecht. En dat terwijl zijn hart ligt bij de sociale aspecten.
Dan hoort Anton de legendarische zin:
Is het niet merkwaardig dat de meesten van ons lager en hoger onderwijs doorlopen, doorgaan met het zoeken naar werk en hun carrière opbouwen zonder dat iemand hen op een moment duidelijk inzicht geeft in wat diens talenten zijn en onder welke omstandigheden die het best ontwikkeld en ingezet worden?”
Anton Philips richt de Stichting Emergo op waar een SIMAâ opleiding gevolgd kan worden. Een methode, bedoeld om mensen te laten doen wat bij ze past. En hoe jonger je dat beseft, hoe beter je keuzes zullen zijn.
Meet het bruto nationaal geluk in plaats van het bruto nationaal product. Mensen die met meer bevlogenheid werken, hebben meer zelfvertrouwen, zijn gelukkiger en melden zich minder vaak ziek.
Sponsors
Goed verhaal, intrigerende geschiedenis. Althans, dat vind ik. Een man die eurlog zegt in plaats van oorlog heeft sowieso bij mij een streepje voor. De overgang naar de sponsorpresentaties is dan ook even schakelen als het plotseling over de Payroll Company en het gemak van de Epson printers gaat. Maar Michiel Roels van Epson hoort onze magen knorren.
Lunch!
Terwijl ik het laatste stukje mandarijn naar binnen prop, steekt de volgende spreker al van wal. Ben Tiggelaar met zijn ‘Van dromen naar durven en doen’. Dan slaat de after lunch dip genadeloos toe. Links van mij knikkebolt een kale vijftiger, rechts valt een zakenvrouw uit haar rol met een flinke gaap. En zelf vraag ik me af waarom ik geen Fletcher hotelkamer boekte.
Tiggelaar ziet het. Gevaarlijk. Je voelt dat er iets interactiefs gaat gebeuren. Het wordt een schoudermassage. Bij je buren. Hou toch op! Maar ik ben wakker.
Soms loopt het anders
Ook Ben geeft wijze lessen. Waarom slaagt de ene ondernemer wel en haakt de ander voortijdig af? Zie je doel als een leerproces. Wie leert, zich ontwikkelt, groeit, bijstuurt én accepteert dat zaken vaak anders lopen dan je dacht, houdt het vol. De growth mind versus de fixed mind. Door leren verder komen.
Een leerpunt dat nogal aanspreekt: autobiografisch luisteren. Dat is de hinderlijke gewoonte om een gesprek over te nemen vanuit eigen perspectief. Stop daar onmiddellijk mee.
Teambuilding
De trainer neemt in deel 2 van zijn presentatie de teambuilding onder de loep. Hoe zit het met de leidinggevende? Hoe krijg je je mensen mee in veranderingen?
Hij vertelt alles met verve, het klinkt simpel. Maar dat is het niet. Op www.tiggelaar.nl/BNI belooft hij dan ook alle pdf’s te publiceren. Wie weet, lees ik het nog eens na op een regenachtige zondagmiddag.
Netwerken zul je!
Als om 16.00 uur Jan en Andreas de wrap up aan elkaar praten, is het tijd voor netwerken. Maar liefst drie uur lang. Samen met chapterleden Jeannette en Saskia hijs ik me na uren in het galajurkje van de avond. En met een ambachtelijk vervaardigde DeVyldre roos om de pols schuiven we aan tafel.
Haute cuisine. En dat is even wennen voor Bourgondiërs. Als rond 22.00 uur de uitreikingen van de Awards starten kijkt tafelgenoot Erwin ons samenzweerderig aan: Yes, we staan erbij. Ik zag het! Saskia en ik grissen onze lippenstift uit de tas. Het zal toch niet?
Het blijkt Elburg. Tilburg, Elburg. Ach, we vergeven het je, Erwin. Gelukkig gaat Robert Soethout er wel met een prijs vandoor. En net als de party écht los gaat, sta ik op. En dat denken er meer.
Met een volle auto tuffen we terug naar Brabant. De maag wat leeg, zonder prijs en Thunderstruck nog nabrullend in de oren.
Maar het is echt mooi geweest.
Die nacht droom ik van een award. Uit handen van Aqil. Als bravest member.